Lubię kryminały tej autorki.

Lubię kryminały tej autorki.

Lekka, ale momentami nudna. Niezrozumiała jest dla mnie rola Diony. Była pani policjant, która przyjeżdża i jak gdyby nigdy nic prowadzi śledztwo. Z drugiej strony wyjątkowo głupia Pani policjant Jemina. Trochę to było słabe.

Lekka, ale momentami nudna. Niezrozumiała jest dla mnie rola Diony. Była pani policjant, która przyjeżdża i jak gdyby nigdy nic prowadzi śledztwo. Z drugiej strony wyjątkowo głupia Pani policjant Jemina. Trochę to było słabe.

Straszna nuda. Najlepsza i jedyna akcja w tej książce to ta w prologu. Potem nic ciekawego, nieudolnie prowadzone śledztwo przez mało ogarnięte dziewczyny. Dziwne opisy kto coś powiedział komuś zamiast prostego dialogu. Zmęczyłam się bardzo przy czytaniu i nie mogłam doczekać się końca bo nie lubię porzucać rozpoczętych książek.

Straszna nuda. Najlepsza i jedyna akcja w tej książce to ta w prologu. Potem nic ciekawego, nieudolnie prowadzone śledztwo przez mało ogarnięte dziewczyny. Dziwne opisy kto coś powiedział komuś zamiast prostego dialogu. Zmęczyłam się bardzo przy czytaniu i nie mogłam doczekać się końca bo nie lubię porzucać rozpoczętych książek.

Drugi tom autorstwa Pani Greń opisujący przygody Dionizy , byłej policjantki zachwyciła mnie mocniej niż pierwsza. Czuć większy kunszt, większą pewność pióra. Ciekawsza, bardziej rozwinięta fabuła , trudniejszy do wytypowania zły charakter, bardziej zagmatwana intryga . Chyba popędzę po tom trzeci ,aby sprawdzić czy tendencja się utrzyma. Świetnie się czytało , więc polecam wszystkim tym , którzy czytają kryminały. Kawał dobrej roboty Pani Hanno!

Drugi tom autorstwa Pani Greń opisujący przygody Dionizy , byłej policjantki zachwyciła mnie mocniej niż pierwsza. Czuć większy kunszt, większą pewność pióra. Ciekawsza, bardziej rozwinięta fabuła , trudniejszy do wytypowania zły charakter, bardziej zagmatwana intryga . Chyba popędzę po tom trzeci ,aby sprawdzić czy tendencja się utrzyma. Świetnie się czytało , więc polecam...

Dioniza Remańska, była policjantka ponownie rusza do małej miejscowości by odkryć prawdę. Kto zamordował Wiolette Lisowską? Dlaczego dziewczyna udała się z drugiego końca Polski do małej mieściny? Dlaczego została uduszona i wykorzystana? Dioniza krok po kroku, systematycznie zbliża się do zabójcy.. Kto pierwszy zaatakuje? Remańska czy morderca?

Dioniza Remańska, była policjantka ponownie rusza do małej miejscowości by odkryć prawdę. Kto zamordował Wiolette Lisowską? Dlaczego dziewczyna udała się z drugiego końca Polski do małej mieściny? Dlaczego została uduszona i wykorzystana? Dioniza krok po kroku, systematycznie zbliża się do zabójcy.. Kto pierwszy zaatakuje? Remańska czy morderca?

Drugi tom powieści o Dionozie i nie zawiodłam się. Na końcu książki jak zwykle otwarta ze zdziwienia buzia.

Drugi tom powieści o Dionozie i nie zawiodłam się. Na końcu książki jak zwykle otwarta ze zdziwienia buzia.

Karuzela śmiechu.

Co chwila ktoś wybucha serdecznym śmiechem, a główna bohaterka aż musi się odwrócić od rozmówcy, który ma nazwisko Smok, żeby nie zacząć się śmiać. To oczywiście jeden z wielu przykładów.

Dioniza ma niezły tupet, przez swoją gwałtowność, niecierpliwość i objawiający się niekiedy brak panowania nad emocjami (co absolutnie nie powinno się wydawać czytelnikowi cechą negatywną!) w jakimś stopniu na pewno przyczyniła się do tragedii. Ale to oczywiście jasne, że to nie jej wina! Niby to ona sama odeszła z policji, ale biorąc pod uwagę jej zachowania, nie byłoby wcale dziwne, gdyby została z niej wydalona za brak subordynacji, a nie sądzę, by po odejściu do cywila zmienił się jej temperament. Ona nie popełnia błędów, ale jeśli "czuje, że umyka jej coś bardzo ważnego", nie trzeba się martwić – zaraz na pewno wszystko się rozjaśni! Przeczucia jej przecież nie zawiodą, skoro pracując w policji, właśnie nimi się przede wszystkim kierowała. Czasami łaskawie ugryzie się w język, bo jest zbyt mądra, by się kłócić z hołotą, z którą przychodzi jej rozmawiać. W niektórych sytuacjach wydaje się tak samo niekompetentna jak Inka, którą tak bardzo oceniała pod tym kątem, nie wspominając juz o tym, że nie okazała jej krzty współczucia i nawet nie podjęła próby zrozumienia jej, abstrahując od tego, co zrobiła Inka i jaka była.

Pod koniec mało mnie interesowało, kto zabił, chciałam tylko skończyć, przez to, przyznaję, trochę się pogubiłam w najważniejszych momentach i w tej liczbie postaci. Na ostatnich stronach pojawiła się namiastka zaciekawienia, do czego to wszystko zmierza. Jednak nie interesuje mnie już wcale, dokąd zmierza Dioniza Remańska. Mimo że nie lubię porzucać serii po dwóch tomach i chciałabym dać szansę i się nie zniechęcać, tym razem do kolejnych części nie zajrzę.

Karuzela śmiechu.

Co chwila ktoś wybucha serdecznym śmiechem, a główna bohaterka aż musi się odwrócić od rozmówcy, który ma nazwisko Smok, żeby nie zacząć się śmiać. To oczywiście jeden z wielu przykładów.

Dioniza ma niezły tupet, przez swoją gwałtowność, niecierpliwość i objawiający się niekiedy brak panowania nad emocjami (co absolutnie nie powinno się wydawać...

Bardzo polubiłam kryminały Pani Greń, jest morderstwo, zawiłe śledztwo, sporo podejrzanych, zdarzają się zabawne dialogi i ciekawe rozwiązanie zagadki. Czyta się szybko i przyjemnie. Polecam.

Bardzo polubiłam kryminały Pani Greń, jest morderstwo, zawiłe śledztwo, sporo podejrzanych, zdarzają się zabawne dialogi i ciekawe rozwiązanie zagadki. Czyta się szybko i przyjemnie. Polecam.

Kolejne spotkanie z Dioną uważam za udane.Bohaterka jest miedzy byłą policjantką a przyszlą dedektyw.Na prośbę Lipskiego podejmuje się,,wprawki,, przed przyszłą karierą dedektywa i sprawdza tropy w sprawie gwałtu i morderstwa młodej dziewczyny.Co z tego wyjdzie... proszę przeczytać,polecam 👍.
Świetnie się czyta.

Kolejne spotkanie z Dioną uważam za udane.Bohaterka jest miedzy byłą policjantką a przyszlą dedektyw.Na prośbę Lipskiego podejmuje się,,wprawki,, przed przyszłą karierą dedektywa i sprawdza tropy w sprawie gwałtu i morderstwa młodej dziewczyny.Co z tego wyjdzie... proszę przeczytać,polecam 👍.
Świetnie się czyta.

Pani Greń pozostanie ze mną na dłuższą chwilę. Drugi tom był równie pochłaniający i przeczytałam go jeszcze szybciej niż pierwszy.

Pani Greń pozostanie ze mną na dłuższą chwilę. Drugi tom był równie pochłaniający i przeczytałam go jeszcze szybciej niż pierwszy.